Ik loop op een pad door een prachtig glooiend landschap. Geen bomen, maar alleen mooie groene velden. De zon schijnt lichtjes en er heerst een serene rust. Ik loop niet alleen. We zijn in gesprek. Ik stel vragen. Hij geeft antwoorden. Het wordt een lange wandeling…

Dit is het beeld wat ik heb van als ik God mag ontmoeten. God en ik die samen een goeie wandeling maken. Ik ga hem niet ter verantwoording roepen, want dat zou te gemakkelijk zijn, maar ik zou wel wat dingen willen begrijpen. Ik wil begrijpen waarom Hij dingen in mijn leven heeft laten gebeuren. Ik wil weten wat zijn gedachtegangen waren toen Hij bijvoorbeeld mijn vader uit dit leven wegnam. En alhoewel ik een diep vertrouwen in Hem heb en in Zijn keuzes zit er toch ergens een klein verlangen om God te willen begrijpen. Prima dat het mij wat kost hier, maar wat heeft het opgeleverd?

Totdat ik Johannes 16 las. Daar heeft Jezus één van de laatste gesprekken met Zijn discipelen. In dit gesprek troost hij zijn leerlingen door te zeggen dat ze nu verdriet zullen hebben, omdat Hij straks niet meer onder hen zal zijn. Maar dat dit gemis in schril contrast zal staan met de blijdschap die we zullen ervaren als we Hem weer zullen zien. Jezus zegt dit kernachtig in vers 22: ‘Jullie hebben nu verdriet, maar ik zal jullie terugzien, en dan zul je blij zijn, en niemand zal je je vreugde afnemen.‘ Het verdriet van nu valt in het niet bij de blijdschap als we Jezus weer terugzien!

Het verdriet van nu valt in het niet bij de blijdschap als we Jezus weer terugzien!

Toch wil ik even inzoomen op het vers ervoor. Daar wordt, in vers 21, de pijn die we nu voelen vergeleken met de pijn van een bevallende vrouw: ‘Ook een vrouw die baart heeft het zwaar als haar tijd gekomen is, maar wanneer haar kind geboren is, herinnert ze zich de pijn niet meer, omdat ze blij is dat er een mens ter wereld is gekomen‘. Hoe treffend is het dat de blijdschap en verwondering van nieuw leven, na de pijnlijke bevalling, alle voorgaande pijn overstijgt en doet vergeten.

Terug naar het hier-en-nu: het leven kan pittig zijn. Ziekte. Er gaan mensen dood om je heen. Je zit in een diepe depressie. Je karakter weerhoud je om een normaal sociaal leven te hebben. Eenzaamheid. Verslavingen. Onzekerheid. Welke pijn voel jij op dit moment? Een fysieke pijn? Een mentale pijn? Pijn bij jezelf of denk je ook aan alle pijn en moeite in de wereld? Stop heel even met lezen en denk even tien seconden aan welke lasten er op jouw schouders liggen.

Deze pijn, waarbij je net heel even hebt stil gestaan, zal compleet verbloemen door de vreugde die we zullen ervaren als we in de hemel rondlopen. Zoals een vrouw de pijn snel zal zijn vergeten na een bevalling zo zal de pijn die je nu voelt in het niet vallen bij de vreugde van de hemel! Hoe tof is dat! Maakt dat het leven nu opeens gemakkelijker: nee, zeker niet. Maar een bevallende vrouw is niet alleen bezig met de pijn die ze nu voelt, ze weet waar ze het voor doet. Ze kijkt vooruit! Is de pijn opeens minder: nee, maar ze weet dat het straks beter is! Geloven in Jezus is niks meer dan durven vooruit te kijken naar wat nog komen gaat: Jezus ontmoeten!

Geloven in Jezus is niks meer dan durven vooruit te kijken naar wat nog komen gaat: Jezus ontmoeten!

Ik wil afsluiten met het begin van vers 23 waar Jezus zegt: ‘Dan hoeven jullie mij niets meer te vragen.‘ Als we de hemel binnen lopen zal al het verdriet al zijn vergeten. We weten het al niet eens meer! En alhoewel ik in de hemel graag een goeie wandeling met God zou willen maken kan ik de ‘verantwoordingsvragen’ wel achterwege laten, want die slaan op onderwerpen waar ik op dat moment gelukkig niks meer van weet.