De wekker gaat. Het is kwart over zes. Ik doe mijn ogen open en draai mijn hoofd. Geen enkel signaal van zonlicht vertoont zich aan de randen van het gordijn. De herfst is net overgegaan in de winter en het is dus nog donker. Kak! Gisteren natuurlijk weer te laat naar bed gegaan. Ook dat nog eens. En volgens Gerrit Hiemstra wordt het een grijze en regenachtige dag met een ijzige wind. Even helemaal geen zin in dus! Bekijk het maar! Ik sla op de snooze-knop en hoop dat het over negen minuten zomer is.

Met mijn inlevingsvermogen is dit het maximaal haalbare om me in te voelen hoe het voor iemand is om depressief te zijn. Alleen dan is het vele en vele malen erger én continu aanwezig is. Klopt, mijn vrouw is depressief. Nee, nee, nu zeg ik het nog niet goed: mijn vrouw heeft een depressie. Maakt het niet minder erg en alhoewel het soms lijkt dat zij de depressie zelve is, is dit niet het geval. Ze is ziek en ik leef er naast. 

Anoniem: ‘Maar Peter, ze ziet er best vrolijk uit.’
Ik: ‘Klopt.’
Anoniem: ‘Dus dan gaat het vast wel weer wat beter met haar.’
Ik: ‘Uhm, nee. Want zonder ook maar één les te hebben gehad op de theaterschool is ze een kei in het ophouden van een masker. Dus wat jij nu ziet is slechts de welbekende schone schijn.’
Anoniem: ‘oh…’

Lesje loslaten

Ik ben een controlefreak en wil altijd wel graag weten waar ik aan toen ben. De eerste les die ik het afgelopen jaar heb geleerd is dat ‘controle’ en ‘overzicht’ de twee laatste dingen zijn die je hebt. Een gebroken been zou een heel stuk gemakkelijker zijn geweest: je weet wat ze niet meer kan en waar je hulp kan bieden. Je weet hoe lang het duurt en wanneer ze weer op eigen benen kan staan. En als kers op de taart ziet de omgeving ook wat er aan de hand is en weten ook zíj hoe de vork in de steel zit. Rolstoeltje duwen zit er helaas niet in. Jammer, had me eigenlijk wel leuk geleken. 😊

Verder heb ik moeten leren wat een depressie voor haar inhoudt. Wat voor haar een goeie dag is en wat een slechte. Leren accepteren dat we het ene moment gezellig een kopje koffie kunnen drinken, maar dat ze tien minuten later geen woord meer kan zeggen en het kopje er letterlijk en figuurlijk bijhangt. Ik heb moeten leren dat ik in deze situatie weinig tot niet kan helpen. Geen handvat aan een rolstoel die ik vast kan houden en waaraan ik grip aan heb. Na wat gegoogle en gelees kom ik tot de conclusie dat ik er ‘voor haar moet zijn’. Woow, dát is lekker vaag. Want die ene arm om haar schouder is van 10:34 tot 10:37 van harte welkom, maar tussen 10:38 en 10:53 moet ze geen aanraking meer hebben en krijg ik een boze blik als ik haar ook maar aankijk. En ja, die tijden verschillen per dag. Het maakt het leven wel weer spannend, want het is net als een bingo: elke ochtend weer een verrassing hoe ze wakker wordt.

Kortom, het leven wat ik leefde staat op zijn kop. Ik moet loslaten waar ik waarde aan hecht en leren om te gaan met deze nieuwe situatie. En dat gaat niet zonder vallen en opstaan.

Inspiratie

Enkele maanden geleden ben ik begonnen met het schrijven van blogs, maken van video’s en waar het kan spreken over Jezus. Ik wil mensen inspireren. Inspireren om Jezus (beter) te leren kennen en Hem ook een concrete plek in hun leven te geven. Totdat de depressie van mijn vrouw steeds dieper en heftiger bleek te zijn en ik er maar van baalde dat ik geen inspiratie had om te schrijven en te inspireren.

Waar is de inspiratie gebleven? Waarom komt er niks meer uit m’n handen? En waarom krijg ik het zelfs niet voor elkaar om m’n full time baan full time in te vullen? Ik riep vanaf het moment het woord ‘depressie’ voor het eerst werd genoemd dat mijn vrouw ziek is en ik niet. Mijn vrouw heeft een probleem, maar ik niet. Waarom lukt dan nu niks!? Help!

Dienen

De les loslaten is achter de rug, maar de nieuwe dient zich aan: wees dienstbaar aan je gezin. Oké, oké, begrijp ik. Maar zo gemakkelijk voelt dat niet, want wat is mijn rol dan nu? En welke plek krijg ik dan? Wat kan ik nog wél blijven doen? Eigenlijk samengevat in de ene hamvraag: ‘… en ik dan?’

Niet alle vragen en levenslessen worden in één blog opgeschreven en opgelost, maar ik heb onderschat wat voor een impact het op mij heeft dat ik naast iemand leef met een depressie. Ik voel dingen die ik hiervoor nooit zo heb gevoelt: boosheid, verdriet, machteloosheid, frustratie en hopeloosheid. Allemaal gevoelens die, hetzij deels, nieuw voor me zijn. Maar ook de zoektocht naar mijn plek in deze nieuwe situatie. Wat is mijn plaats nu? Mijn gevoel mag er ook zijn toch? Is dat inderdaad zo? Ik schrijf het wel zo, maar geloof ik dat ook echt? En als mijn gevoel er mag zijn: hoe dan?

De inspiratie voor de titel van dit blog kwam van het boekje ‘help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’ van Kluun. Een fantastisch boekje waarin hij kennis maakt met de zwangere vrouw en alles wat dat met zich meebrengt. Maar laat dit voor mij, met al die nieuwe gevoelens, nu gewoon maar een schreeuw naar God zijn: ‘Help, mijn vrouw heeft een depressie!’